Sōmer
 |
Ślabikŏrzowe abecadło Tyn artikel je narychtowany we ślabikŏrzowym zŏpisie ślōnskij gŏdki. Coby sie przewiedzieć wiyncyj, wejzdrzij do artikla ô nim. |
Sōmer (sōm. 𒌦 𒊕 𒈪 𒂵 Ki-en-gir, hebr. שִׁנְעָר Szinear[1]) to bōła antycznŏ krajina rozlygowanŏ we połedniowyj tajli Mezopotamije (terŏz połedniowy Irak) w latach (kole) 4500–1900. p.n.e. Zamiyszkowali jōm Sōmery, kerzi stworzili wysoko rozwiniyntõ cywilizacyjõ uznŏwanõ za kolybkã kultur Bliskigo Weschodu i Ojropy. Wybudowali na terynie Mezopotamije moc miast, z kerych nojsrogsze to: Eridu, Ur, Lagasz, Umma, Uruk, Kisz, Sippar.
Sōmery kludziyli ôsiadły tryb życiŏ. Trudziyli sie zaôbycz cuchtym, bauerstwym i rzymiosłym. Jednak niy utworzili scentralizowanego państwa, a jyno systym miast-państw. Kożde z nich posiadało swojigo krōla, a wrŏz nojwyższego kapelōna, w kerych rynkach spoczywała władza religijnŏ, administracyjnŏ, jak tyż militarnŏ.
Przipisy
- ↑ K. van der Toorn, P. W. van der Horst, Nimrod before and after the Bible. The Harvard Theological Review 83 (1), styczyń 1990