Wersyjŏ ze dnia 01:04, 16 czy 2020 edytuj Przemub (dyskusyjŏ \| wkłŏd) 612 edycji navbox ← Starszŏ edycyjŏ		Teroźnŏ wersyjŏ na dziyń 20:55, 8 lis 2020 edytuj cŏfnij Ara no estic disponible (dyskusyjŏ \| wkłŏd) 2 edycje mNie podano opisu zmian
Linijŏ 33: * '''ō''' – na oznaczenie dźwięku nazywanego „o” pochylone, czyli dźwięku pośredniego w swojej barwie między [o] oraz [u], który w większości jest kontynuacją historycznego „o” długiego (czyli tam, gdzie w języku ogólnopolskim występuje litera ó), zdarza się jednak także w miejscach, w których ogólna polszczyzna stosuje zapis u – czasem zresztą w wyniku ortograficznej zmiany historycznej: kluski, buty) * '''ô''' – na oznaczenie nagłosowego (początkowego) „o”, które może być (bardzo często jest) labializowane, tzn. poprzedzone protetyczną głoską [łu̯] – labializacja nagłosowego „o” nie jest w śląszczyźnie obligatoryjna, może wystąpić, ale nie musi; nawet u tej samej osoby mogą występować formy labializowane i nie, np. ojciec i łojciec, oko i łoko, okno i łokno itd.; przyjęcie osobnej litery na oznaczenie tych pozycji wyrazowych daje podwójną korzyść: a) pozwala odczytywać te miejsca w zależności od przyzwyczajeń mówiącego, b) ułatwia układanie słowników: słowa z nagłosowym o podlegającym labializacji znajdą się w nim tylko raz, nie trzeba ich umieszczać w słowniku dwukrotnie (litery o oraz ł są bardzo od siebie oddalone) UWAGA: przyznaje się pierwszeństwo oznaczaniu labializacji na początku wyrazu (w nagłosie) przed oznaczaniem „o” pochylonego; wydaje się bowiem, że zwężenie artykulacji o w nagłosie następuje prawie wyłącznie przed spółgłoskami sonornymi, które także w polszczyźnie silnie wpływały na zwężenie artykulacji samogłosek, jest to więc sposób wymowy dość naturalnych w tych pozycjach u osób, które (nawet częściowo) opanowały sposób wymowy pochylonego „o” i jego bardzo wysoką frekwencję w śląszczyźnie

Wikipedyjo:Ślabikŏrzowy szrajbōnek: Porōwnanie wersyji