Zielōny Ślōnsk
 |
Ślabikŏrzowe abecadło Tyn artikel je narychtowany we ślabikŏrzowym zŏpisie ślōnskij gŏdki. Coby sie przewiedzieć wiyncyj, wejzdrzij do artikla ô nim. |
Zielōny Ślōnsk − ôkryślynie stworzōne propagandowo we miyndzywojynnym ôkresie XX stoleciŏ we Polsce, tworzōnce potajlowanie tamtyjszyj polskij czynści Gōrnego Ślōnska (ślōnske wojywōdztwo) na trzi czynści („Czŏrny Ślōnsk”[1], „Bioły Ślōnsk” i „Zielōny Ślōnsk”).
Zielōnym Ślōnskem Gustaw Morcinek ôkryślōł połedniowe teryny tamtyjszego wojywōdztwa, a ôkryślynie to nawiōnzowało do licznych sam zielōnych terynōw, we tym rozlygłych lasōw. Do Zielōnego Ślōnska zaliczył Cieszyński Ślōnsk jak tyż położōny barzij na pōłnoc pszczyński krys, porośniynty lasami Pszczyńskij Puszczy. Miasta: Bielsko, Cieszyn, Pszczyna, Tychy (tedy wieś), Skoczōw, Wisła (tedy wieś) i Ustrōnie (tedy wieś).
Autorami trōjkrasiatego potajlowaniŏ ślōnskigo wojywōdztwa na „Czŏrny”, „Bioły” i „Zielōny Ślōnsk” sōm pisŏrz Gustaw Morcinek a Stanisław Berezowski. Tajlōng tyn ôstoł użyty bez nich we wydanyj we 1933 roku mōnografije ślōnskigo wojywōdztwa pt. „Śląsk”. Terŏźnie, ôdkōnd we 1945 roku Polskŏ dostała po zachodnie teryny Gōrnego Ślōnska jak tyż Dolny Ślōnsk, sztuczny, trōjkrasiaty tajlōng z ôkresu miyndzywojynnego przestoł być używany.
Bibliografijŏ
edytuj- Gustaw Morcinek: Śląsk. Cuda Polski. Literackie Towarzystwo Wydawnicze, 1933. ISBN 978-83-7565-116-4.
Przipisy
- ↑ Sławomir Cichy, Śląskie to już nie czarny Śląsk. Jesteśmy liderem jakości życia, Dziennik Zachodni, 20 mŏja 2011 [dostymp 2021-03-01] (polski).