Tybetka
 |
Ślabikŏrzowe abecadło Tyn artikel je narychtowany we ślabikŏrzowym zŏpisie ślōnskij gŏdki. Coby sie przewiedzieć wiyncyj, wejzdrzij do artikla ô nim. |
Tybetka – miano elymyntu ôblyczu wykōnanego z ciynkigo sztofu z czesankowyj wołny ôwiec abo tybetańskich cig (tm. tybetu), drukowanyj we kwiatowo-roślinne motywy, zaôbycz roztōmajte układy blum.
Zastosowanie
edytuj- Kiecki
Tybet, wkludzōny na przełōmie XIX i XX stoleciŏ, przijōn sie we ludowym byklajdōngu gōrŏlskim jako ajnfachowŏ materyjŏ na kiecki[1].
- Nagowne a naramiynne chusty
- we gōrŏlskim byklajdōngu: nojczyńścij ô biołym, czyrwōnym, zielōnym, żōłtym i czŏrnym zadku, drukowane we blumy abo geometryczne, ôriyntalne mustry, ô fasōngach 75 × 75 cm; we wersyji paradniyjszyj ôzdŏbiane krajym necym i fryndzlami[1]
- we ślōnskim byklajdōngu: sztyryrogate, ô miarach kol. 160 × 170 cm, z czŏrnym abo krymowym zadkym, we sroge bukety czyrwōnych rōuz i listkōw we bordiurze, bydź na cołkij wiyrchni, wykōńczōne fryndzlami, skłŏdane po przykōntnyj a zaciepowane na ramiōna, noszōne we lecie we niykerych rejōnach Ślōnska[2]
Przipisy
- ↑ 1,0 1,1 Stanisława Trebunia-Staszel, Śladami podhalańskiej mody: studium z zakresu historii stroju górali podhalańskich, s. 200, ISBN 978-83-915495-3-7.
- ↑ Barbara Bazielich, Śląskie stroje ludowe, wyd. Wyd. 1, Katowice: Wydawn. "Śląsk", 1988, ISBN 83-216-0512-5, OCLC 19742891 [dostymp 2020-06-02].