Klang
 |
Ślabikŏrzowe abecadło Tyn artikel je narychtowany we ślabikŏrzowym zŏpisie ślōnskij gŏdki. Coby sie przewiedzieć wiyncyj, wejzdrzij do artikla ô nim. |
Klang to je słuchowe wrażynie, tworzōne akustycznōm welōm, kerŏ rozchodzi sie we ôstrzodku sprynżystym (ciele stałym, ciyczy, gazie). Frekwyncyje welōw, kere sōm słyszalne dlŏ czowieka, zawarte sōm w paśmie miyndzy wartościami granicznymi ôd kol. 16 Hz do kol. 20 kHz.
Piyrszego zaregistrowania klangu dokōnoł we 1860 roku Édouard-Léon Scott de Martinville. Jego fōnautograf niy bōł zaprojektowany do ôdtwŏrzaniŏ klangu, ale zachowały sie szkryfty archiwalne piyrszych registracyji ôdczytane i ôdtworzōne we 2008 roku.
Cechy klangu edytuj
Do bazowych cech klangu zaliczŏ sie:
- wysokość klangu,
- głośność klangu,
- czas trwaniŏ klangu,
- farba klangu.
Cechy te zwiōnzane sōm blank z ôdpedniymi parametrami wele akustycznyj.
Klasyfikacyjŏ klangōw skuli farby edytuj
- majōnce ôkryślōnõ wysokość:
- tōn (tōn bazowy),
- wielotōn harmōniczny,
- niymajōnce ôkryślōnyj wysokości:
- wielotōn niyharmōniczny,
- fiōnczynie (majōnce widmo ciōngłe):
- fiōnczynie biołe,
- fiōnczynie wystre.